ΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΛΟΥΤΡΑ

Γράφει ο Νίκος Μπακιός

   

  Ξυπνήσαμε το Σάββατο  πρωί, κατά τις 8 και αντικρίσαμε Νοέμβρη μήνα  ένα ανοιξιάτικο λαμπερό πρωινό. Με ένα ήλιο που τον τρώει συνήθως το αφεντικό, όπως μας λέει και το τραγούδι. Φώτιζε το πράσινο των δένδρων  στο απέναντι δασάκι και τον καταγάλανο ουρανό.

    Μετά είπαμε να δούμε  τις ειδήσεις στο ίντερνετ, πριν την εκδρομή μας στην παραλία και αντικρίσαμε τη φοβερή μαύρη μαυρίλα των τζιχαντιστών πάνω στο Παρίσι, στην πόλη που άνθισε το κίνημα του φωτός.

    Αλλά,  εμείς εργαζόμενοι καθημερινά, έπρεπε να μην χάσουμε τη μέρα μιας αργίας και το  μπάνιο μας στον Ευβοϊκό, παρακάμπτοντας τα όσα θλιβερά μηνύματα αυτής της μέρας έρχονταν. Έτσι, κάποια στιγμή, παρά τους ενδοιασμούς, ξεκινήσαμε.

   Το χειμωνιάτικο μπάνιο στη θάλασσα είναι σίγουρα μια μοναδική εμπειρία. Νομίζω, γιατρεύει αποτελεσματικά πάσα νόσο σωματική και ψυχική.  

   Πρέπει να έχεις γευτεί αυτή τη μοναδική αίσθηση για να καταλάβεις τον αναγεννητικό  χαρακτήρα της.  Είναι κάτι σαν πνευματική βάπτιση, να λούζεσαι στα κρύα νερά και ο ήλιος να σου στέλνει τη ζέστα του. Είσαι, τότε, εκτεθειμένος απευθείας στις τέσσερις πηγές  της ενέργειας: στη γη,  στον ήλιο, στο νερό και στον αέρα.

   Και πρέπει να καταφέρεις να αδειάσεις  από μέσα σου όλα τα περιττά σκουπίδια που μαζεύτηκαν από την καθημερινότητά σου.  Να ανοίξεις τους πόρους σου στα  απέριττα ερεθίσματα της πρωτόγονης φύσης.  

   Είχαμε για τελικό προορισμό της εκδρομής μας την παραλία της Βραυρώνας. Πλησιάζοντας, παρατηρούσα τα αρμυρίκια, τα τσιποκάλαμα και την πυκνή βλάστηση  και θυμήθηκα την αίσθηση και τη μυρωδιά του υγρού χώματος, των παραλιών των παιδικών μου χρόνων, στη χώρα της Κοίλης Ήλιδος.

     Εκεί, πλησίον του υγροβιότοπου,  είδαμε τα ερείπια από τον αρχαίο ναό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος, χωρίς επισκέπτες, μόνο δένδρα, θάμνοι, πέτρες και άγρια πουλιά.

    Το όλο τοπίο αισθανόμουνα να πάλλεται μυστικά από αρχέγονη δύναμη γονιμότητας.

    Η θάλασσα σα λίμνη λίκνιζε τα ακύμαντα νερά της, κρύα νερά και διάφανα, σχεδόν παγωμένα, με άρωμα αλμύρας με θεραπευτική δύναμη.

    Πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα στο νερό. Κολυμπούσα και σκεφτόμουνα. Το μυαλό μου έτρεχε στις πρωινές θλιβερές ειδήσεις και στα μελλούμενα γεγονότα που φαίνεται να έρχονται.

    Και σαν αντίδραση άρχισα να τραγουδάω ένα τραγούδι επαναστατικό « Και μες στο καρναβάλι οι αστοί την πάθαν πάλι, ο Μπεζεντάκος μας άφησε γεια….»

    Κάποια στιγμή, έβλεπα από μακριά μια ανθρώπινη φιγούρα ξαπλωμένη στην ακρογιαλιά, ντυμένη στα λευκά, που ήταν ακίνητη. Σκέφτηκα, ότι κάποιος απολαμβάνει τη θέα του τοπίου και της θάλασσας μια τόσο φωτεινή μέρα. Μα και φαντάστηκα ότι ήταν ένα πρόσωπο έξω από το χρόνο, κάτι σαν ιέρεια της Αρτέμιδας, που εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά για να δώσει ένα μήνυμα αρμονικής ζωής, που είναι ξεχασμένο.

   Βγαίνοντας στην παραλία, είδα ότι το πρόσωπο ήταν μια ευγενική γιαγιά, η οποία ήταν τουλάχιστον ογδοηκοντούτις, που  απολάμβανε την επαφή της με τη φύση, μασουλώντας  με ευχαρίστηση τα μπισκοτάκια της.  

   Και νομίζω ότι η συμπαθής αυτή γιαγιά μου έδινε ένα ξεχωριστό μήνυμα.  Γιατί φαντάστηκα εκείνη τη στιγμή όλους τους συνταξιούχους που ξημεροβραδιάζονται μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων, στο φοβερό βομβαρδισμό των ψυχών τους από τον ανελέητο πόλεμο των ειδήσεων που υφίστανται από τα δήθεν αντικειμενικά κανάλια.

    Τους είδα να εγκαταλείπουν τα ψυχαγωγικά προγράμματα με τα δακρύβρεκτα σίριαλ και τα άλλα περιττώματα της «πολιτιστικής βιομηχανίας» και να τρέχουν στις κοντινές παραλίες, μη επιτρέποντες άλλο  χαμένο χρόνο στη ζωή τους.  

    Αυτή η γιαγιά έστελνε ένα μήνυμα αισιοδοξίας και δύναμης, ήταν ένα πρόσωπο από αυτά που ζωγράφιζε ο Ρενουάρ ή ο Μονέ, πνιγμένα μέσα στο στιγμιαίο φώς του ηλίου.  Χαμογελαστή έδειχνε να αδιαφορεί για τα χρόνια που έρχονται, αρκεί να μη διαταραχτεί η απευθείας επαφή της με τη φύση.  

   Δεν έχω ακόμη καταλήξει για το ποιό από τα δυο μπάνια, του φωτός ή της θάλασσας, άξιζε περισσότερο, όμως ξέρω καλά γιατί έμεινα με την αλμύρα  πάνω στο σώμα μου και μετά, στο νυχτερινό μου ύπνο.

    Σίγουρα, ήθελα να κρατήσω κάτι από την πολύτιμη ενέργεια, που η φύση τόσο απλόχερα μου ‘χε χαρίσει.          

                                                                                                         Νίκος Μπακιός