ΤΟ ΕΥΑΓΕΣ ΙΔΡΥΜΑ

        Είκοσι οκτώ χρόνια, μπορεί και περισσότερα, υπάρχει ένα ίδρυμα, που χωροθετήθηκε στην κωμόπολη, για να εξυπηρετήσει τις «ανάγκες» της Δυτικής Ελλάδας και των Ιονίων νήσων και συχνά έλαχε να γνωστοποιείται η ύπαρξή του μέσω του ημερήσιου Αθηναϊκού τύπου, ως κολαστήριο ψυχών ή ως αποθήκη ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.

        Θυμάμαι όταν πρωτοείδα τον επίσημο τίτλο του, προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω το νόημά του, ύστερα κατάλαβα: «Κέντρο Περίθαλψης Παίδων».

       Τις πρώτες πληροφορίες τις έμαθα από υπάλληλο αποσπασμένο από την πρωτεύουσα. ΄Ηταν ένας παλιός υπάλληλος του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας, μάλλον με δυσμενή μετάθεση σταλμένος στην περιοχή μας.

       Αλλά ο χώρος που τοποθετήθηκε ο κοινωφελής αυτός οργανισμός δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας  μελέτης ειδημόνων, βασισμένης σε γενικότερα στοιχεία και επιστημονικά  δεδομένα πάνω στο ζήτημα.  Κυρίως, για την αιτιολόγηση από υγειονομική άποψη της συγκέντρωσης ή αποκέντρωσης της υπηρεσίας, σε σχέση με τις ανάγκες και την όλη διοικητική διάρθρωση στην περιφέρεια.

       Και έμαθα γι αυτό ότι, κάποιος χριστιανός ζήλευσε μερίδιο εγκόσμιας υστεροφημίας και δώρισε στη μητρόπολη ένα χωράφι του, προκειμένου να ανεγερθεί εκεί το ευαγές κτήριο.

      Ξεκαθάρισα έτσι, γιατί η απόσταση των 70 περίπου χιλιομέτρων, όπου ευρίσκεται η πρωτεύουσα της Περιφέρειας με το πανεπιστημιακό της νοσοκομείο, δεν αποτέλεσε ισχυρό παράγοντα στον αρχικό σχεδιασμό και στην ορθολογική χωροθέτηση, καθόσον «υπερβατικοί» λόγοι καθόρισαν την επιλογή και επέβαλαν την αποκέντρωση αυτής της υπηρεσίας, παρά την ιδιαιτερότητα των περιθαλπόμενων και των παθήσεων που αντιμετωπίζουν.

       Και στη συνέχεια, ρώτησα και έμαθα ότι εν μία νυκτί η  υπηρεσία στελεχώθηκε με ικανό αριθμό υπαλλήλων, στερουμένων όμως εξειδικευμένων γνώσεων, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών διέθεταν επαγγελματικές γνώσεις γεωργών, κτηνοτρόφων, οικοκυρών, άσχετες δηλαδή με το αντικείμενο της νέας τους απασχόλησης.

        Αλλά και αφού η  περίοδος των προσλήψεων του εν λόγω προσωπικού, απείχε χρονικά τουλάχιστον μια δεκαετία από την ισχύ του νόμου Πεπονή και  δεν προηγήθηκε κάποιος διαγωνισμός, μετά από πολύμηνη απασχόληση οι εργαζόμενοι αυτοί διεκδίκησαν τη νομιμοποίησή τους και την πληρωμή της μισθοδοσίας τους.

        Μικρή λεπτομέρεια, νομίζω ήταν πλέον το γεγονός του ακριβούς χρόνου εγκατάστασης περιθαλπόμενων στον χώρο, ακόμη και η ημερομηνία προσλήψεων και νυχτερινών φυλάκων σ΄ αυτό.      

       Και τα σχετικά με τη θητεία της διοίκησης που ακολουθούσε πάντα των κυβερνητικών μεταβολών και των κομμάτων την εναλλαγή στην εξουσία,   των «εθελοντών»  προέδρων και στη συνέχεια των έμμισθων διοικητών αυτού του ιδρύματος.

       Παρακολουθούσα, επί μακρόν  διερχόμενος, των κτιριακών εγκαταστάσεων τις διάφορες μεταβολές και τις χρωματικές μεταμορφώσεις, αλλά και το αμετάβλητο των εστιών εντόμων μετά των οσμών από παρακείμενο αποχετευτικό χάνδακα καθώς και την εκπεμπόμενη ακτινοβολία  υποσταθμού της ΔΕΗ σε μικρή απόσταση από αυτό.

       Αλλά, πέραν από τις έγκυρες πληροφορίες και τα δημοσιεύματα τοπικού και αθηναϊκού τύπου για την κατάσταση που επικρατούσε στα εσώτερα αυτού, κάποτε καλεσμένος σε γιορτή που διοργάνωσε η διοίκηση, για σύσφιξη των σχέσεων με την τοπική κοινωνία, παραβρέθηκα στο κτήριο και γνώρισα τους εργασιακούς χώρους  και τα υπνοδωμάτια των θαμώνων.  

      Μια μυρωδιά όξινη αναδύονταν γύρωθε και στα κρεβάτια βρίσκονταν ξαπλωμένα ή όρθια ανθρώπινα σώματα δύσμορφα με ηλικία ακαθόριστη και όχι μικρότερη της εφηβείας, τα περισσότερα. 

       Πρόσφατα γράφτηκε στον τύπο και αναφέρθηκε με  πανελλαδικό θόρυβο στην τηλεόραση,  το γεγονός του θανάτου δυο ανηλίκων ανάπηρων παιδιών και  τέλος έγινε δικαστήριο  εξαιτίας της κακοποίησης τροφίμου ανηλίκου,  για  σπάσιμο του ποδιού του, που έγινε  σκόπιμα ή από αμέλεια κάποιων εργαζομένων.

       Παρακολούθησα κάθε λεπτομέρεια που δημοσιεύτηκε και άκουσα ό,τι ειπώθηκε στις κατηγορίες και στις απολογίες των εργαζομένων σ΄ αυτήν την υπόθεση, αλλά ομολογώ ότι, παρά την πανηγυρική αθώωση των κατηγορουμένων,  το κενό που προϋπήρχε μέσα μου δεν μίκρυνε. Νέες απορίες και συναισθήματα αμφίρροπα γεννήθηκαν, που εναλλάσσονταν μαζί με τους ρόλους των κατηγόρων και  κατηγορουμένων. 

         Και αισθάνθηκα να απομακρύνομαι περισσότερο από το θέμα αυτό. Λες και έγινα άνωθεν παρατηρητής ενός φαινομένου που  αναπαράγεται με υλικά και μέσα αναγκαία σε μηχανές που παίρνουν τις μορφές των περιθαλπόμενων και των εργαζομένων και άλλοτε των διοικητών μετά των πολιτικών φίλων τους και των δικηγόρων σε σύμπραξη αγαστή με δικαστές και δημοσιογράφους που βγάζουν το καθημερινό ψωμί τους.

       Έτσι, αισθάνθηκα να γίνομαι είδος ιπτάμενου πουλιού που παρατηρούσε από ψηλά την  κωμόπολη με τα αρτιμελή ή μη μέλη της, που εργάζονταν ακατάπαυστα και μηχανικά, χωρίς πλέον να ξεχωρίζει το ίδρυμα από την γενικότερη κίνηση της εικόνας.    

                                                                                                    Νίκος Μπακιός