ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΣΤΡΟΦΥΛΙΑ, ΟΠΩΣ Η ΜΝΗΜΗ

Η φωνή βραχνή, μόλις ακουγόταν στο κινητό.»Καίγεται η Στροφυλιά…Δεν είδες τις ειδήσεις..». Ένα μήνυμα που φοβόμουν πάντα ότι θα το ακούσω, αλλά έλπιζα πως ποτέ, όπως το κακό για έναν δικό μας άνθρωπο.
Η Στροφυλιά, το Κοτύχι, ο Καϊάφας, η Φολόη. Λέξεις μαγικές, αγαπημένες,απρόσιτες, ανεξιχνίαστες και τόσο δικές μας. Πόσες διαδρομές, προσεγγίσεις, ανιχνεύσεις, φωτογραφίες, Στην επιστροφή του χρόνου οι μνήμες. Έρχονται με μια ακαθόριστη πάντα σημασία. Το περιβάλλον, οι άνθρωποι.
Οι φιλίες που μεγαλώνουν σαν δέντρα.

Πριν χρόνια
Πέμπτη μεσημέρι, στο δάσος της Στροφυλιάς



Πέμπτη μεσημέρι. Ο φίλος από τη Νέα Μανολάδα μας περιμένει με το μηχανάκι του λίγο πριν τη γέφυρα. Επιβιβάζεται στο γιωταχί μας και ξεκινάμε. Στις γραμμές του τραίνου στρίβουμε αριστερά, ο δρόμος οδηγεί στο δάσος.
Πρώτη στάση ο παλιός σκουπιδότοπος που δεν είναι παλιός αφού εξακολουθεί να δέχεται τα σκουπίδια των περιοίκων. Μέσα στη Λάμια, στον υγρότοπο! Ο δρόμος άλλωστε είναι μια μπαζωμένη επιφάνεια που διασχίζει το έλος.
Στο βάθος βόσκουν γελάδια υπό το βλέμμα κάποιου μελαψού αλλοδαπού βοσκού. Προ ημερών ήταν εκεί ο δήμαρχος κι έβγαζε φωτογραφίες για την ανάπλαση του σκουπιδότοπου. Βγάζουμε κι εμείς. Μπορεί να τους τις στείλουμε, για ενθύμιο.
Ξαναξεκινάμε. Φθάνουμε στο δάσος και συνεχίζουμε με τα πόδια. Λίγο προηγουμένως έχουμε περάσει από την περιοχή που προοριζόταν για γήπεδο γκολφ. Τα πυκνά χορτάρια δεν φθάνουν να κρύψουν τα μαύρα πλαστικά από την , μέχρι πρότινος, καλλιέργεια φράουλας. Μαύρα πλαστικά, μαύρες προθέσεις.

Ο φίλος από τη Μανολάδα μας οδηγεί στα ενδότερα του δάσους. Κι από τις δυό πλευρές του περάσματος συναντάμε σκουπίδια, σωρούς από πλαστικά δοχεία, άχρηστα αγροτικά σύνεργα.
Κι όμως! Η ομορφιά του δάσους αντιστέκεται! Τα τιτιβίσματα των πουλιών, τα κρινάκια και τα ζουμπούλια, οι σαύρες και τα βατράχια που πετάγονται σε κάθε βήμα μας, μας βεβαιώνουν ότι το δάσος είναι ακόμη ζωντανό.
Τα κλαδιά των θάμνων μας χαϊδεύουν στο πέρασμά μας. Έχουν περάσει κι άλλοι πολλοί από κει. Παλιότερα και πρόσφατα. Το μαρτυρούν οι κομμένοι κορμοί αιωνόβιων κουκουναριών. Μερικοί δείχνουν ακόμη νωποί, σ΄ένα ξέφωτο τα σωριασμένα κλαριά δεν μπορούν να καλύψουν ένα πρόσφατο έγκλημα. Οι ροδισιές του τρακτέρ, που έφυγε προς το μέρος της Λάμιας τραβώντας κορμούς δέντρων, είναι ακόμη φρέσκες στο νοτισμένο έδαφος. Τα πριονίδια από τα δραστήρια πριόνια το μαρτυρούν κι αυτά.
Πόσα έκοψαν; Πόσα θα κόψουν ακόμη; Γιατί δεν επεμβαίνει το Δασαρχείο; Πού είναι ο Διαχειριστικός Φορέας; Πού είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση;
Επιστρέφουμε σκεφτικοί στο αυτοκίνητό μας. Σε κάποια κοντινή απόσταση θα συναντήσουμε φορτηγά και φορτωτές να διαπράττουν αμμοληψία ανοίγοντας τεράστιους λάκκους…


Πέμπτη μεσημέρι. Λίγο πριν τη γέφυρα. Αφήνουμε εκεί το φίλο μας από τη Νέα Μανολάδα. Καθώς χαιρετιόμαστε είναι σαν να μας λέει κάτι που το νιώθουμε καλά: «Θα είμαι πάντα εδώ». Το ξέρουμε φίλε, χρόνια τώρα.

Μετά από χρόνια

Κυριακή μεσημέρι μετά τη φωτιά. Είμαστε όλοι εκεί. Ανάστατοι μα κάπως ανακουφισμένοι. Η φωτιά δεν προχώρησε όσο φοβηθήκαμε στην αρχή. Για τα αίτια της πυρκαγιάς, όλοι συμφωνούν. Εμπρησμός. Τα μηχανάκια που ξεπετάγονται από κάθε γωνιά του δάσους το ενισχύουν. Τα συμφέροντα καταπατητών και διεκδικητών, οι πολιτικές παρεμβάσεις και ρυθμίσεις που ανοίγουν διάπλατα παράθυρα στην υπερεκμετάλλευση και συρρίκνωση του δάσους, το υπογραμμίζουν.
Η μοίρα του δάσους στα χέρια κερδοσκόπων και πολιτικάντηδων.
Και επί των ιματιών μου έβαλον κλήρον.