Ο Θόδωρος ήταν κοινοτικός υπάλληλος που δεν πρόλαβε να ενταχθεί στο πρόγραμμα συνενώσεων «Καποδίστριας». Δεν προήχθη δηλαδή σε δημοτικό υπάλληλο, λόγω ότι συνταξιοδοτήθηκε προ του έτους 1999.
Ένας καθόλα ενημερωμένος υπάλληλος μιας μικρής κοινότητας της περιοχής μας, που διακρίθηκε όπως όλοι μαρτυρούν για τη φοβερή του τυπικότητα και συνέπεια.
Λέγεται ότι, δακτυλογραφούσε κάθε έγγραφη απάντηση προς τις διάφορες υπηρεσίες, ακόμη και τις αιτήσεις των πολιτών και ότι γενικά εξυπηρετούσε τους συνδημότες του με τον καλύτερο τρόπο.
Το γεγονός αυτό φαίνεται εντελώς ασήμαντο σήμερα, αλλά για την εποχή εκείνη ήταν σπουδαίο επίτευγμα και ένδειξη μεγάλης εργατικότητας υπαλλήλου.
Πήρε σύνταξη λοιπόν και άφησε πίσω του τη φήμη του πλέον υποδειγματικού κοινοτικού υπαλλήλου.
Η φήμη αυτή επάξια τον συνόδευε 35 συναπτά έτη ευσυνείδητης εργασίας, ήταν ένα μυρμήγκι που έβαζε διαρκώς τάξη γύρω του. Αντιμέτωπος με το τέρας της γραφειοκρατίας και τις κάθε λογής ιδιοτροπίες των αιρετών προϊσταμένων του.
΄Ετυχε να δω δικά του έγγραφα και θαύμασα την επιμέλεια και την τακτικότητά του. Νομίζω δεν έχω μέχρι τώρα συναντήσει κάτι ανάλογο που να χρειάζεται να μνημονευτεί.
Τα έγγραφά αυτά πριν αρχειοθετηθούν είχαν πάνω τους όλες τις απαραίτητες σφραγίδες και υπογραφές που νόμιζες ότι όχι ένας αλλά πέντε υπάλληλοι είχαν ασχοληθεί με την διεκπεραίωσή τους.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν γράφτηκαν με γνώμονα το άμεσο ή το επόμενο διάστημα του διοικητικού χρόνου, αλλά αποτελούσαν υποδειγματική εργασία μελλοντικών εγγράφων με εκφραστική δύναμη και λογοτεχνική αξία.
Μερικά χειρόγραφα δε, λόγω καλλιγραφίας, θα μπορούσαν να φυλαχτούν προκειμένου να εκτεθούν σε κάποιο μουσείο της αυτοδιοίκησης.
Αλλά, δεν θα χρειαζόταν να αναφερθώ στα παραπάνω, γιατί και μόνο η εργασία αυτού του σεμνού υπαλλήλου ήταν ικανή να εντυπωσιάσει τον οποιονδήποτε σοβαρό μελετητή στο απώτερο μέλλον, αν ένα πρωινό δεν μάθαινα από τον ίδιο τον συνταξιούχο τα παρακάτω δυσάρεστα γεγονότα.
Μετά την εφαρμογή του προγράμματος συνενώσεων «Καποδίστριας» και ενώ το κοινοτικό κατάστημα παρέμενε μεγάλο διάστημα ένα είδος αποθήκης του νέου δήμου, η νεαρή πρόεδρος του τοπικού διαμερίσματος αποφάσισε κάποτε την επαναλειτουργία του γραφείου, όχι πια ως διοικητική υπηρεσία, αλλά σαν χώρο τοπικών εορτών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Τίποτε δεν προμήνυε το μεγάλο κακό που επρόκειτο να συμβεί. Διότι και η πρόεδρος δεν διέθετε μόνο προσόντα εξωτερικής εμφάνισης, αλλά και αρκετό βαθμό κάποιας ευφυίας.
Όμως, πάνω στη μεγάλη σπουδή της για τον εξωραϊσμό του χώρου αυτού και την αξιοποίησή του για τους νέους σκοπούς, έβγαλε προσωρινά έξω το παλιό αρχείο της Κοινότητας. Το προσωπικό έργο δηλαδή του κοινοτικού υπαλλήλου Θεοδώρου. Το απόθεσε κάτω από μια ελιά και δυστυχώς μες τις πολλές της σκοτούρες το λησμόνησε.
Το αρχείο έμεινε αρκετό διάστημα έξω. ΄Ηταν καλοκαιράκι τότε. ΄Ωσπου μια δυνατή αυγουστιάτικη μπόρα το μούλιασε.
΄Ηταν εκεί συγκεντρωμένο το μεράκι μιας ολόκληρης ζωής και αν υπήρχε τρόπος κάποιος να ξύσει την επιφάνεια αυτών των εγγράφων θα αισθανόταν τον ιδρώτα και την προσπάθεια του υπαλλήλου να αποδώσει με τον καλύτερο τρόπο το θέμα που τον απασχολούσε, που σίγουρα σε κάθε περίπτωση θα ήταν και κοινωνικό ζήτημα.
Πόσες αποφάσεις θα γράφτηκαν σχετικά με τα προβλήματα του χωριού, για το νερό, την άρδευση, τους αγροτικούς δρόμους και τις επιδοτήσεις.
Ίσως να μην πρόλαβε να ασχοληθεί με τα σοβαρά προβλήματα των μεταναστών, γιατί την εποχή εκείνη ελάχιστα συνέρρεαν στην περιοχή μας.
΄Ισως να μην ασχολήθηκε με τη σύνταξη εγγράφων σχετικά με την προστασία των οικοσυστημάτων της ευρύτερης περιοχής της Κοινότητας. Τη διαχείριση των αστικών αποβλήτων και τα άλλα σύγχρονα προβλήματα που ταλανίζουν την εποχή μας.
Σίγουρα όμως ήταν ο συντάκτης απαράμιλλων υπομνημάτων προς τις κεντρικές δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία για τα προβλήματα της κοινότητας.
Φαντάζομαι τις αμέτρητες ώρες που καταναλώθηκαν υπέρ της Κοινότητας, πέραν του κανονικού υπηρεσιακού ωραρίου, για την επεξεργασία των ακατέργαστων αιτημάτων και προτάσεων των σχεδόν αμόρφωτων αιρετών προϊσταμένων του και την μετουσίωση αυτών των ιδεών σε γραπτά κείμενα μεγάλης αξίας.
Το μούσκεμα του αρχείου ολοκληρώθηκε με τα δάκρυα του Θόδωρου. Έμοιαζαν με νεκρώσιμη σπονδή στον παλιό κόσμο που χάνεται κάτω από το ισοπεδωτικό βάρος ενός μεγαλόπνοου εκσυγχρονιστικού σχεδίου.
Αγ. Ζαχαριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου