ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ την "Αγια Σωτηρούλα", το εκκλησάκι που λέγαμε πιο πάνω, είχαμε και άλλα απρόσμενα συναπαντήματα. Πάντα το Σανταμέρι από πάνω μας. Στο Λαγανέϊκο ποτάμι, ένας τσοπάνος μας πληροφόρησε ότι δεν περνάει ο δρόμος, πρέπει να στριψουμε αριστερά.
Προχωράμε. Σε πρώτο επίπεδο οι εκχερσώσεις και το απαραίτητο εκκλησάκι στην κορυφή. να μας ευλογεί.
Εδώ τα καρπούζια αυτά από μειναν στο χωράφι απούλητα, αφού όταν ήρθε η ώρα της συγκομιδή ςη τιμή ήταν ασύμφορη. Το γνωστο χρηματιστήριο της προσφοράς και της ζήτησης.
Και να ξαφνικά μπροστά μας το αναπάντεχο. Θύμα κι αυτό της προσφοράς και της ζήτησης. Ενας παλιός νερόμυλος ή ό,τι απέμεινε απ΄αυτόν.
Λειτουργούσε λέει ως τις αρχές του ΄70. Μετά εισέβαλαν ορμητικά ο εξηλεκτρισμός και οι νέες τεχνολογίες.Μετά τον γκρέμισαν, τον λεηλάτησαν, του έβαλαν φωτιά. Να μην υπάρχει, να ξεχαστεί...
Ενας τεράστιος πλάτανος του κάνει συντροφιά αυτά τα χρόνια της ερήμωσης και της λεηλασίας
Πληγωμένος κι αυτός αλλά όρθιος ακόμη και επιβλητικός.Αν υπολογίσουμε τα χρόνια του πλάτανου, ίσως βρούμε και την ηλικία του νερόμυλου
ΤΟ ΝΕΡΟ δεν κυλάει πια εδώ
Τώρα φυτεύουν πιπέρι για τουρσί
Από μακριά ο πλάτανος φαίνεται να σηκώνει το χέρι του να μας χαιρετίσει. Πόσο θ΄αντέξει κι αυτός στη χώρα της λησμονιάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου