ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗ  

Του Αγγελου Ευθ.Αγγελόπουλου

     Σκέπτομαι πολλές φορές τα χρόνια που πέρασαν, τη σχολική περίοδο της ζωής μου και ιδιαίτερα τα χρόνια του δημοτικού σχολείου, μιας και πολλές αφορμές μου δίνει γι΄αυτό η μικρή μου κόρη, που είναι μαθήτρια.

     Μεγάλο διάστημα είναι που αδυνατώ να καταλάβω τι ακριβώς βοήθεια πρέπει να δίνω στην κόρη μου και προπαντός σε ό,τι αφορά στην προετοιμασία των μαθηματικών.

  Καταρχάς, θεωρώ ότι το σωστό είναι αυτό που εφαρμόζεται στις Σκανδιναβικές χώρες, όπου οι γονείς και τα παιδιά έχουν ελεύθερο χρόνο στο σπίτι τους και τα μαθήματα και οι ασκήσεις τους γίνονται μόνο τις ώρες διδασκαλίας του σχολείου.

   Εννοείται ότι είμαι ένθερμος υποστηρικτής εκείνου του δειλού  μέτρου της μηνιαίας μη μετακίνησης των σχολικών τσαντών. Κι ακόμη ότι με βρίσκουν σύμφωνο οι όποιες διακηρύξεις γίνονται, πως δεν χρειάζεται ο μαθητής καμιά βοήθεια στο σπίτι και κανένα ιδιωτικό φροντιστήριο στο εξής.

  Όμως φεύ, άλλα συμβαίνουν στην πραγματικότητα! Η βοήθεια είναι τόσο απαραίτητη που με κάνει να αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνουν οι δάσκαλοι στο σχολείο και γιατί εγώ πρέπει οπωσδήποτε τις απογευματινές ώρες να απασχολούμαι με τη σχολική προετοιμασία και να γίνομαι κατά ένα τρόπο μαθητής του δημοτικού σχολείου.

   Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους και γι’ αυτό διαμαρτύρονται. Είναι γονείς, συνάδελφοί μου και ιδιαίτερα γυναίκες, που συνεχώς καταναλώνουν χρόνους πολλούς για την ενίσχυση του μορφωτικού επιπέδου των παιδιών τους, συμπληρώνοντας τα κενά με δικές τους προσπάθειες.

   Τις απογευματινές ώρες λοιπόν συγκεντρώνομαι στο θέμα αυτό, αποφεύγοντας άλλες δικές μου ευχάριστες ενασχολήσεις. Κάποτε, αναγκασμένος να ξαναγίνω μαθητής, χωρίς να θέλω, συγκρατώ με δυσκολία τους εκνευρισμούς μου.

    Άλλοτε όμως, πότε διαβάζω για τα ομώνυμα και ετερώνυμα κλάσματα και πότε για το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο και αισθάνομαι έτσι ολίγον ωφελημένος. Τελευταία όταν λύσαμε ένα πρόβλημα με τις κινήσεις των πλανητών, αισθανόμουν και  πολύ έξυπνος μαθητής.

   Έρχονται όμως και οι εντελώς κακές στιγμές. Προ ημερών συνέβη κάτι κατά τη γνώμη μου πρωτάκουστο.  Έπρεπε για την επόμενη μέρα, που ήταν Δευτέρα, να έχει συμπληρωθεί ένα φυλλάδιο με την επίλυση ασκήσεων, πέντε ή έξι τον αριθμό.

  Και υπήρχε η περίεργη η απαίτηση: ο μαθητής μετά το τέλος της εργασίας, για κάθε άσκηση να συμπληρώσει και τον χρόνο επίλυσης των ασκήσεων! Φανταστείτε τον χρόνο στην περίπτωση που ο μαθητής δεν είχε καμιά βοήθεια ή συνέβαινε να παρουσιάζει κενά από προηγούμενα μαθήματα!  

  Τότε λοιπόν βγήκα από τα ρούχα μου και θυμήθηκα τη ρήση του Ανδρέα Καρκαβίτσα : «Αν δεις πράσινα άλογα, θα δεις και δάσκαλο με γνώση!»

  Μετά αναδύθηκαν από μέσα μου όλες οι αναμνήσεις των σχολικών μου χρόνων. «Τι τραυματική εμπειρία!», σκεφτόμουνα με αγανάκτηση.

  Η πρώτη μου δασκάλα ήταν η κυρά Παναγιώτα, μια μεσόκοπη, άσχημη, για τα παιδικά μου μάτια, γυναίκα, που τα μόνα που θυμάμαι από εκείνη την εποχή ήταν η λούρα της και οι παροτρύνσεις της στα διαλείμματα να προτιμούμε τα φρέσκα στραγάλια και τις καραμέλες του κυρ’ Αλέξανδρου, του συζύγου της, που ήταν ιδιοκτήτης του παρακείμενου, στο σχολείο, ψιλικατζίδικου.

    Από εκείνη την εποχή θυμάμαι κάποιους συμμαθητές μου, αλλά τίποτα από τα μαθήματα που μας έκανε αυτή η δασκάλα.

   Το βιβλίο της γλώσσας της α’ δημοτικού το είχα μάθει απ’ έξω                    «παπαγαλία» πριν να πάω στο σχολείο και η βοήθεια που είχα στα πρώτα μαθήματα ήταν από τη μεγαλύτερη κατά δύο χρόνια αδελφή μου.

   Από τους άλλους δασκάλους που γνώρισα δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα και ό,τι είχα μάθει ήταν από δική μου προσπάθεια και από κάποια βοήθεια ανθρώπων του σπιτιού μου.

  Ας  επανέλθουμε όμως στα προηγούμενα. Η καλή αυτή δασκάλα της θυγατέρας μου αξιολόγησε τον προηγούμενο μήνα τους μαθητές της. Και πολύ καλά έκανε! Αλλά είχε υποχρέωση να ακούσει από παιδαγωγική άποψη και το γονέα ή τον κηδεμόνα του μαθητή.

  Αυτή όμως αρνήθηκε κάθε διάλογο, εφόσον εγώ αμφισβήτησα με κάποιο τρόπο την αντικειμενικότητα της βαθμολογίας της! Και όρισε με ύφος καρδιναλίου επόμενη συνάντηση για συζήτηση του θέματος μετά την παρέλευση ενός διμήνου.

  Εν τω μεταξύ, εγώ συνεχίζω  αγόγγυστα και με ευσυνειδησία το έργο μου, προκειμένου να μην δημιουργηθεί κάποιο αίσθημα μειονεξίας ή αποστροφής  στο τέκνο μου. 

  Το σπουδαιότερο όμως είναι, ότι εξαπλώνεται η φήμη μου ως καλού φροντιστή και ήδη δέχομαι πρόταση να συμπεριλάβω στο μονομελές τμήμα μου και έτερο μαθητή, μια συμμαθήτρια δηλαδή και φίλη της θυγατέρας. Και μάλιστα προβληματίζομαι όχι μόνο για την αναγκαιότητα του θεσμού της αυτομόρφωσης, αλλά έτι περαιτέρω για την ορθότητα των επιλογών μου και την έως τώρα επαγγελματική μου ενασχόληση.

                                                                        Άγγελος Ευθ. Αγγελόπουλος