Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Γράφει ο Νίκος Μπακιός

 

   Στην ταβέρνα του σύχναζαν τα μεσημέρια δημόσιοι υπάλληλοι, εφοριακοί, αστυνομικοί, μαγαζάτορες κι εργένηδες. Ήταν κάποιες στιγμές που ο χώρος αυτός αποκτούσε μια ιδιαίτερη λειτουργία, γινόταν το κεντρικότερο σημείο του δρόμου.

    Ο δρόμος είχε και άλλα μαγαζιά, μπακάλικο, φαρμακείο, κουρείο,  παγωτατζίδικο, ψιλικατζίδικο, που συνέθεταν αλληλεξαρτώμενο σύνολο και  ο ουρανός από πάνω του είχε κάτι από τη μουντάδα του Ιονίου με τα χειμωνιάτικα λασπώματα και τις  καταχνιές του  και  το καλοκαίρι το διαθλώμενο έντονο φως του μεσημεριού.        

     Ακόμη και σήμερα θυμούνται κάποιοι και διηγούνται διάφορα γεγονότα που συνέβαιναν, που έκαναν το σημείο αυτό να συγκεντρώνει  τα κοινωνικά και πολιτιστικά ενδιαφέροντα. Και ύστερα, ανεξάρτητα από χρόνο, να   μετατρέπεται σε επίκεντρο  επικοινωνίας  και συνείδησης  όλης της πόλης. 

     Μα απ΄ όλες τις αφηγήσεις  ξεχωρίζει κάποιο έκτακτο γεγονός, που έγινε στη σκοτεινή εποχή, λίγο μετά τον εμφύλιο πόλεμο σ’ αυτή την ταβέρνα, όταν ένα μεσημέρι ήταν γεμάτη από κόσμο.

   Ήταν ένα γεγονός που προπαντός φαίνεται να αναδεικνύει  θριαμβευτικά τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας σε αναμφισβήτητο πρωταγωνιστή αυτού του δρόμου, όχι μόνο για τις γουστόζικες παρεμβάσεις του, αλλά και για τη βαθύτερη αίσθησή του σε σχέση με τον απώτερο περιβάλλοντα χώρο. 

     Ήταν κάποτε,  δυο πελάτες της ταβέρνας και συζητούσαν. Ο  ένας, που ήταν και πληροφοριοδότης της αστυνομίας, κατηγορούσε κάποιον τρίτο ότι είναι κομμουνιστής.

       Ο ταβερνιάρης  έστεκε σιωπηλός, μα γεμάτος περιέργεια, λίγο πιο πέρα. Στο άκουσμα των κατηγοριών όρθωσε το ανάστημα του και τεντώνοντας το σώμα του, αναφώνησε με άφατο εκνευρισμό κι αγανάκτηση: «Καλά,  οχτακόσια εκατομμύρια Κινέζοι κομμουνιστές, δεν σε ενοχλούν; Ένας είναι που σε πειράζει εσένα!».

     Σύνωρα, υπό επευφημίες και γέλωτες πελατών, στο στυλ του Σαρλό, ισορροπώντας στα τρεμάμενα χέρια του το δίσκο σερβιρίσματος με την καυτή και αχνιστή φασουλάδα, έδειχνε  πως αρκούντως το είχε ευχαριστηθεί και πως τα λόγια του δεν είχαν βγει απλώς από το στόμα του, μα  από το βάθος της ίδιας της  καρδιάς του.  

                                                                                                         Νίκος Μπακιός