Ω! ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ

      Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και δεν επιζεί κανείς πια από αυτή τη γενιά. Εξακολουθεί όμως, μια φράση εκείνης της εποχής, να παραμένει ζωντανή στην κοινωνική μνήμη και να μεταφέρεται στις νεότερες γενιές στην κωμόπολη.

  Πρόσφατα, για το παλαιό αυτό συμβάν και τη ρήση: «Ω! δυστυχισμένη μου πατρίδα» που το συνοδεύει, ρώτησα έναν υπερογδοηκοντούτη συμπολίτη μας και αυτός μου το εξιστόρησε,  φρεσκάροντάς το στη μνήμη μου.                      

   Ήταν, μου είπε, ο σύλλογος παλαιών πολεμιστών που χρηματοδότησε με το προϊόν  ενός εράνου την ανέγερση του ηρώου των πεσόντων.

      Και ανέθεσε την εκτέλεση της εργασίας αυτής και την όλη επιμέλεια σε δραστήριο εξουσιοδοτημένο μέλος του και γι αυτό του ενεχείρησε   χρηματικό ποσό, αρκούντως παχυλό, προκειμένου να ανεγερθεί μαρμάρινο επιβλητικό μνημείο.

    Αλλά, ο εκτελεστής της «θέλησης» αυτού του συλλόγου, αναδεικνυόμενος στη συνέχεια σε επιτήδειο διαχειριστή της επιχορήγησης, παρέβλεψε τις κατευθύνσεις του συλλόγου και αντί να κατασκευάσει μεγαλοπρεπές μνημείο, αντάξιο της ιστορίας και των αγώνων του τόπου, κατασκεύασε «μνημείο» με πλίνθους, έχοντας ως απώτερο σκοπό τον προσωπικό προσπορισμό  και την κερδοσκοπία.  

   Τις μέρες εκείνες συνέβαινε να έχει επισκεφτεί την πατρίδα και να περιδιαβαίνει αμέριμνος τους κεντρικούς δρόμους της, αναπολώντας παλαιά πρόσωπα και νεανικές συγκινήσεις, ένας εκ των εν Αθήναις συμπολιτών μας, που είχε μεταναστεύσει κατά το μεσοπόλεμο.

     Αυτός, λοιπόν, στάθηκε κάποτε έμπροσθεν του «μνημείου», του συντιθέμενου από εντελώς ευτελή υλικά, του συμβολίζοντος όμως τη «δόξα».  Και ολίγο πριν την οριστική του καταπληξία, με συνοδεία υλακτούντων σκύλων, μόλις  που πρόλαβε με στεναγμό να ανακράξει: «Ω! δυστυχισμένη μου πατρίδα!»

    Ήταν η φράση που έμελλε να μείνει ως πνευματική παρακαταθήκη στην Κοινότητα και διαχρονικά να χρησιμοποιείται ως επιμύθιο στην καθημερινότητα των συμπολιτών μας. 

    Νίκος Μπακιός