ΑΝΕΠΙΛΥΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

            «Πες μου επιτέλους τι γίνεται με τα σκουπίδια!», ρωτάει με αγωνία ένας φίλος μου.   

            Εγώ, ένας «πρόσφυγας» δημοτικός υπάλληλος, που χαιρέτησα τον παλιό μου δήμο, της  προ «Καλλικράτειας» εποχής, προσπαθώ να δώσω μια πειστική απάντηση. Ομολογώ όμως ότι βρίσκομαι σε μεγάλη  αδυναμία.

           Γιατί όντως δεν γνωρίζω σε ποιο στάδιο βρίσκεται το ζήτημα αυτό.

           Παρακολουθώντας την επικαιρότητα καθημερινά, περί το τέλος του 2010, είχα πληροφορηθεί ότι από  τις 17 χωματερές του νομού Ηλείας θα έμεναν σε λειτουργία μόνο τρεις και αυτές υπό τη δαμόκλεια σπάθη τεράστιου χρηματικού προστίμου, που σε συνθήκες συνεχώς επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης, θα επικάθονταν στην ήδη βεβαρυμμένη πλάτη των πολιτών. 

           Αλλά, επειδή γνωστός μου οικολόγος, ισχυρίζεται ότι τα σκουπίδια αποτελούν θησαυρό, συχνά αναρωτιέμαι, με ποια έννοια διατυπώνει αυτόν τον ισχυρισμό.   

          Τα πρωινά, βγάζοντας στο δρόμο τα σκουπίδια μου, της προηγούμενης ημέρας, σκέφτομαι μήπως οι μυρωδιές του κάδου απορριμμάτων κρύβουν το μυστικό της ανεκμετάλλευτης αυτής παραγωγικής αξίας, που ακόμη δεν αποκρυπτογραφήθηκε.

      Διαβάζω εν τω μεταξύ μετά μανίας τον τοπικό τύπο και κρατάω στο αρχείο μου κάθε δημοσίευση για το ανεπίλυτο πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Αλλά, αλλοίμονο καμιά έγκυρη πληροφορία δεν έχω να δώσω στο φίλο μου όταν με ρωτάει.

        Ενώ,  αποφασίστηκε να κλείσουν οι χωματερές ή αλλιώς ΧΑΔΑ, δηλαδή οι χώροι ανεξέλεγκης διάθεσης απορριμμάτων, προκειμένου να μειωθεί το  χρηματικό πρόστιμο που επρόκειτο να επιβληθεί από την ευρωπαϊκή ένωση, εξαιτίας της απαράδεκτης κατάστασης, άλλα φαινόμενα δείχνει ότι εμφανίσθηκαν στην περιοχή του Ηλειακού κάμπου.

      Γιατί διερχόμενος την περιοχή της   Ήλιδας διαπίστωσα πρόσφατα ατμόσφαιρα πολεμικής κατάστασης, προκαλούμενη από  φλεγόμενο ΧΑΔΑ του Καλλικρατικού Δήμου. Είναι ακριβώς  ο σκουπιδότοπος που σύμφωνα με  νομαρχιακή απόφαση της πάλαι ποτέ κραταιής νομαρχιακής αυτοδιοίκησης   θα έπρεπε να έχει κλείσει. 

     Αναρωτήθηκα μήπως, η ατμόσφαιρα αυτή  αποτελεί εφέ κινηματογραφικής παραγωγής  αναβίωσης  πολεμικής σύρραξης μεταξύ Πισάτιδος και Ήλιδος, για τη διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων ή κάποιο παλιότερο πόλεμο μεταξύ χριστιανών και εθνικών για την ιδεολογική κυριαρχία αυτής της περιοχής.

      Και στη συνέχεια, εις το μέσο περίπου της περιοχής του  όμορου νέου Δήμου, που γειτνιάζει με την προστατευόμενη περιοχή της λιμνοθάλασσας Κοτυχίου, διήλθα  μία εκ των τριών χωματερών που θα παραμείνει και θα συγκεντρώνει στο εξής τα σκουπίδια  όλου του κάμπου.

     Στο σημείο αυτό υψώνεται σε ελάχιστο χρόνο δημιουργημένος λοφίσκος, ομοιάζων με αρχαίου τύμβου την όψη και δόμηση, περιέχων άπειρο πλήθος ποικίλλων ειδών απορριμμάτων, διαχρονικής αξίας και αιώνιας αντοχής,  ολόκληρης της περιοχής.

     Έτσι, σκέφτηκα το μελλοντικό επισκέπτη που ασθμαίνοντας θα αναρριχάται   στο σημείο αυτό και το βλέμμα του θα στρέφεται στον «κάμπο που απλούται επικλινής». Στο βάθος θα βλέπει την ακίνητη λιμνοθάλασσα με τη θανάσιμη σιωπή των νερών και πιο πέρα το βουνό της νήσου Κεφαλλονιάς, όπου ο ήλιος θα συνεχίζει να προσφέρει, πάρα των μεταλλάξεων της φύσης, την ατέλειωτη ζεστασιά και τα μοναδικά δειλινά του.

     Σκέφτηκα για την απαράμιλλη τάξη της φύσης που για εκατομμύρια χρόνια παρήγαγε το οικοσύστημα αυτής της περιοχής,  μήτρα και το σώμα της ίδιας της ζωής μας και αναρωτήθηκα μέχρι ποιού σημείου φτάνει η άγρια καταστροφικότητα  της ανθρώπινης δραστηριότητας και η ανάστροφη φυσική πορεία.

       Οι παλιότεροι άνθρωποι, χωρίς άγχη και εσωτερικές διασπάσεις κατανάλωναν με σοφία το ελάχιστο που αναλογούσε στις ανάγκες τους και  δημιουργούσαν ελάχιστα απορρίμματα  που πάντα ανακύκλωναν με σοφία στη φύση.

       Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα μες στον ξερό πια πυθμένα του Πηνειού ποταμού και αντίκρισα σωρούς σκουπιδιών, ακόμη και σπασμένα πιάτα από μπουζουξίδικα, εκεί που κάποτε κολυμπούσαν νερόφιδα και ψαράδες με μπιζόβολο ψάρευαν νόστιμα μαυρακούνια. Εκεί που οι αρχαίοι  κάποτε λάτρεψαν το θεό ποταμό που πρόσφερε ζωή και δημιούργησε  τον εύφορο αυτόν κάμπο. 

        Το πρόβλημα των σκουπιδιών αποτελεί το σοβαρότερο της ζωής μας, είναι αυτό που δημιουργεί ταυτόχρονα συναισθήματα απαισιοδοξίας και αποστροφής σε όποιο μας υπόσχεται  τον «εκσυγχρονισμό» των Καλλικρατικών δήμων.     

        Και ενώ δεν γνωρίζω τη συγκεκριμένη κατάσταση άλλων περιοχών και τους όρους ύπαρξης του θεσμού, στην περίπτωση της περιοχής μας αντιλαμβάνομαι το ζήτημα της αυτοδιοίκησης, ως κακή διοίκηση, αφού  τριάντα χρόνια τώρα και πλέον αυτή καταγίνεται με θέματα δευτερεύουσας σημασίας  και  στην κυριολεξία έχει μπατιρίσει σε ό,τι συνηθίσαμε να λέμε οράματα, κοινωνικές ιδέες και πρακτικές.

       Και το μνημόνιο και ό,τι σχετίζεται με την επικρατούσα πολιτική για την οικονομική κρίση, αποτελούν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου αυτού που γνωρίσαμε ως αυτοδιοίκηση.

       Ατέλειωτες συζητήσεις και υπομνήματα, διαφωνίες για το χώρο εγκατάστασης των απορριμμάτων,  σύσταση συνδέσμου ΟΤΑ διαχείρισης των απορριμμάτων, διαφωτιστικές ομιλίες για την καύση ή την ανακύκλωση, μηνύσεις και πρόστιμα συνθέτουν την εικόνα , φευ, του όλου τίποτα που τελικά επικράτησε στην πράξη.  

       «Αντίο Αυτοδιοίκηση!» μου έρχεται να φωνάξω στον φίλο μου κάθε φορά που  ρωτάει τι γίνεται με το πρόβλημα των  σκουπιδιών. Εγώ, ένας δημοτικός υπάλληλος, που χαιρέτησα  τον προ Καλλικράτη παλιό μου δήμο, στέκομαι αμήχανα χωρίς να αρθρώσω κάποιο πειστικό λόγο.  

                                                                                 Νίκος Μπακιός