20/6/10
ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΒΗΜΑ
Αρα τι προτείνετε; «Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια “πίστη” σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής. Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Εχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=338700&dt=20/06/2010#ixzz0rPlIgQX1
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ο Χρόνης Μίσσιος είναι ένας καλοστεκούμενος άνθρωπος παρά τα ογδόντα του χρόνια. Τα παιδικά του χρόνια τα περνάει στην Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη. Η φοίτηση μέχρι την Δευτέρα Δημοτικού τον καθιστά αναλφάβητο αλλά σε καμιά περίπτωση αμόρφωτο. Οι λέξεις τον συνεπαίρνουν και βυθίζεται αυτοδίδακτος μέσα στην γοητεία τους. Διώκεται για τα πολιτικά του φρονήματα και μπαινοβγαίνει στις φυλακές. Θερμόαιμος έφηβος και ιδεολόγος του κομμουνισμού αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου. Είναι μόλις 16 χρονών και ευτυχώς η ποινή δεν εκτελείται.Ο Μίσσιος παραμένει ζωντανός. Αυτή η εμπειρία-παρόμοια με αυτή του Αναγνωστάκη- τον βοηθάει να συνειδητοποιήσει πως οι άνθρωποι είναι πλάσματα μελλοθάνατα που έχουν ημερομηνία λήξεως. Μια τέτοια πεποίθηση αρνείται να την εγκαταλείψει στο υπόλοιπο του βίου του. Ακόμη και σήμερα, λίγο πριν το αναπόφευκτο βιολογικό του τέλος, υποστηρίζει σθεναρά αυτήν την πεποίθηση και αναρωτιέται τι άραγε περιμένουν οι άνθρωποι για να ζήσουν μια ζωή πλήρη βιωμάτων. Πιστεύει στον έρωτα για όλα αυτά που ζουν και αναπνέουν. Πιστεύει στα συναισθήματα και σε έναν αδιάκοπο αγώνα για την κατανόηση των άλλων. Είναι κατά της βίας και της εξουσίας. Από το 1963 ζει με την φιλόλογο Ρηνιώ. Παντρεύονται αν και αυτό είναι ασύμβατο με την ιδεολογία τους. Ο άντρας και η γυναίκα, λέει ο Μίσσιος, πρέπει να είναι διαφορετικοί. Να συγκρούονται και να βγαίνουν πιο πλούσιοι από αυτές τις συγκρούσεις. Να συνυπάρχει η σαρκική έλξη αλλά και η πνευματική σχέση. Να διέρχονται οι δυο τους από «κοινά μονοπάτια σκέψης» και να αλληλοσυμπληρώνονται. Με τέτοιες αντιλήψεις γίνεται εύκολα κατανοητό που ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει και διορθώνει τα γραπτά του είναι η γυναίκα του. Ο Μίσσιος δεν έχει παιδιά. Αν είχε θα τα μόρφωνε μόνος του και δεν θα τα έστελνε στο σχολείο από φόβο μην συναντήσουν «μια ανέραστη δασκάλα ή έναν βλάκα δάσκαλο».Τα παιδιά, λέει, κάνουν τις περισσότερες οικογένειες δυστυχισμένες αφού οι γονείς τους δεν μπορούν να τα έχουν για πάντα κοντά τους. Μιλάει με αληθινή οργή εφήβου για το Διεθνές Νομισματικό ταμείο και για τους επαχθείς όρους που εξοντώνουν τον ελληνικό λαό. Αυτός ο λαός πάντα νιώθει προδομένος από τους πολιτικούς που τον κυβερνούν. Η Ελλάδα είναι η χώρα των «μεγάλων ποιητών και των μικρών πολιτικών». Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να ζήσουν. Οι κάτοχοι της υλικής περιουσίας είναι ταυτόχρονα και δούλοι αυτής της περιουσίας.
Δημοσίευση σχολίου