23/6/09

ΤΟ ΝΕΡΑΚΙ
Με την παρέλευση ήδη μιας δεκαετίας, διάφορες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου, προσπαθώντας να εξηγήσω την αναγκαιότητα της εφαρμογής του σχεδίου Καποδίστρια Ι, παρά την αναβληθείσα εν τέλει εξαγγελία, περί της εφαρμογής και δεύτερου σχεδίου και την απομάκρυνση του θέματος αυτού από τη συζήτηση της τρέχουσας επικαιρότητας.
Αλλά, σκεφτόμουν ότι ούτως ή άλλως η τοπική αυτοδιοίκηση που προέκυψε μετά τις συνενώσεις του έτους 1999 ,είναι ένας θεσμός που δεν ξέρεις από πού να τον πιάσεις και στερούμενος ιστορικών, νομικών και άλλων γνώσεων, θεώρησα αναγκαίο τον περιορισμό των αναζητήσεών μου στο χώρο ενός και μόνο προβλήματος της περιοχής. ΄Ετσι θα μπορούσα να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα για την επιτυχία ή μη εφαρμογής του αυτοδιοικητικού εκσυγχρονιστικού πλαισίου.
Φαντάζομαι, ανά τους αιώνες της ζωής του θεσμού της αυτοδιοίκησης, δεν θα υπάρχει κώδικας λειτουργίας και αρχών που να μην περιέχει βασικό άρθρο για τις υποχρεώσεις απέναντι στο νερό. Αλλά και η έκφραση «το νερό, νεράκι», που με δραματικό τρόπο ακούγεται κατά καιρούς στην περιοχή μας ,τί άλλο θα μπορούσε να τονίσει, πλην της υψίστης σημασίας του για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Θυμήθηκα λοιπόν ότι, σε μια προκαποδιστριακή κοινότητα της περιοχής μας, των 300 κατοίκων, προ δέκα πέντε ετών, ο αυτοδιοικητικός Πρόεδρός της κατόρθωσε με προσωπικό αγώνα να εξασφαλίσει πόσιμο νερό, εκτελώντας έργο υδρεύσεως παρά την αρνητική του διάθεση απέναντι στην κεντρική εξουσία. Λέγεται δε ότι, κάποτε, βρόντηξε το χέρι του στο τραπέζι της διορισμένης νομάρχισσας και πέτυχε με το σπαθί του τη χρηματοδότηση, αλλά και το σεβασμό στο πρόσωπό του.
Τα χρόνια πέρασαν, οι ανάγκες αυξήθηκαν, αλλά καμιά πρόβλεψη εν τω μεταξύ δεν έγινε, παρά την ένταξη της Κοινότητας στον Καποδιστριακό Δήμο.
Τους καλοκαιρινούς μήνες είναι καθημερινό φαινόμενο οι διαμαρτυρίες και οι κραυγές για την έλλειψη του νερού των απελπισμένων κατοίκων.
Αλλά και ο ευρύτερος Καποδιστρικός δήμος με την «προνομιούχο» έδρα του, κανένα θετικό αποτέλεσμα δεν πέτυχε στον τομέα της υδροδότησής του, αφού ο πληθυσμός του, που διπλασιάστηκε με την εγκατάσταση πλήθους οικονομικών μεταναστών, ξεδιψάει σε βάρος των εισοδημάτων του, με εμφιαλωμένα νερά αμφίβολης ποιότητας.
Τους μεν χειμερινούς μήνες παρότι υπάρχει επάρκεια νερού, που προέρχεται από τους όγκους των Λάμπειων Ορέων, το δίκτυο υδρεύσεως αποτελεί αντικείμενο ιστορικής πλέον αξίας με όλα τα προβλήματα της μικροβιολογικής του επιβάρυνσης. Το καλοκαίρι δε πάλι το νερό δεν πίνεται εξαιτίας του ότι αναπληρώνεται από νερό αρτεσιανού το οποίο περιέχει υψηλή συγκέντρωση μαγγανίου και σιδήρου. Λέγεται δε σκωπτικά ότι αυτό αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία του μεγάλου ποσοστού ψυχασθένειας στην περιοχή.
Οι γηραιότεροι κάτοικοι του δήμου αναπολούν την ποιότητα του πόσιμου νερού, που αποτέλεσε κάποτε θέμα στην Βουλή, όταν ο Γεροκωστόπουλος, υπουργός εκ Πατρών, το διαφήμισε ως το καλύτερο και των λουτροπόλεων της Γαλλίας. Αισθάνονται δε υπερήφανοι για την δόξα του πάλαι ποτέ δήμου τους και ιδιαίτερα για το έργο εγκατάστασης του παλαιού δικτύου υδρεύσεως, στις αρχές του αιώνα, με την παραγωγική δύναμη ξένων εργατών, ελθόντων εκ της μακρινής Μάλτας.
Αλλά, εξομολογούμαι, ουδέποτε κατάλαβα τους λόγους που στην περιοχή μας αναπτύχθηκαν επτά και όχι ένας ή τρεις Καποδιστριακοί Δήμοι.
Στη διοικητική μεταρρύθμιση των Βαυαρών στην οποία κατά μιαν εκδοχή ορθά ελήφθη ως βασικό κριτήριο η επάρκεια των υδάτινων πόρων μιας περιοχής και η συνακόλουθη οικονομική και κοινωνική της αυτονομία, υπήρξαν εν έτει 1840 τρεις δήμοι. Κατά την Βενιζελική περίοδο του 1912 διασπώνται σε πλήθος μικρών κοινοτήτων. Με την εφαρμογή του Καποδίστρια Ι συνενώνονται σε επτά δήμους.
Βρισκόμουν έτσι μπροστά σε εντελώς ανεξήγητο φαινόμενο, αριθμολογίας μάλλον, παρά λογικής αιτιολογίας. Έτσι, με βάση την πενιχρότητα των στοιχείων που διέθετα, αλλά και τη γενικότερη περιθωριοποίηση της αντίθεσης για ορθολογική διαχείριση του νερού προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, η σκέψη μου οδηγήθηκε σε άλλο δρόμο.
Υποθέτοντας την αυτοδιοίκηση κοινωνικό εργαλείο βελτίωσης των σχέσεων του ανθρώπου με την φύση και τον εκσυγχρονισμό της ανάλογο φαινόμενο με την εξέλιξη των μηχανών στα εργοστάσια, κατάλαβα ότι μόνο κατ’ επίφαση υφίσταται αυτοδιοίκηση.
Διότι η κεντρική εξουσία, με τον ασφυκτικό της έλεγχο επί του θεσμού, προώθησε τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου κοινωνικού στρώματος, αποτελούμενου από δημάρχους, αντιδημάρχους και άλλους ικανούς επιβήτορες που η έγνοια τους εξαντλείται στην οικοδόμηση του προφίλ της ματαιοδοξίας τους και την αδιάλειπτη είσπραξη των παραστατικών τους εξόδων.
Ένας εκ των στενών μου φίλων, δημοτικός υπάλληλος, συχνά εκτός από τα απαισιόδοξα συναισθήματα του για την αδιέξοδη πορεία του αυτοδιοικητικού θεσμού, μου αφηγείται και διάφορα περιστατικά για τα μαρτύρια των κατοίκων, εξαιτίας της έλλειψης του αγαθού της ζωής που λέγεται νεράκι, την ώρα που οι ηγήτορές τους ηδονίζονται από τον ήχο και την λάμψη των κίτρινων αποθησαυρισμάτων τους.
Αν και εγώ θεωρούσα όχι απαραίτητες τις αφηγήσεις αυτές, αφού συχνά άκουγα: «Κερατάδες»! να αναφωνεί η γειτόνισσά μου κυρά Στέλλα εξερχόμενη μισοπλυμένη με σαπουνάδες του μπάνιου της, αποδίδοντας με τον παραστατικότερο τρόπο την τραγική κατάσταση της έλλειψης του νερού.
Διαισθανόμουν δε, χωρίς να μπορώ να καταλήξω, ότι για την επίλυση του προβλήματος πόσιμου νερού στον Ηλειακό κάμπο, με την κατασκευή διυλιστηρίου στο φράγμα του Πηνειού ποταμού που προγραμματίζεται, με την παρέλευση και δεύτερης δεκαετίας από την εξαγγελία του, θα απαιτηθούν πλέον του δευτέρου Καποδιστριακού σχεδίου και άλλα ευρύτερων συνενώσεων, τα οποία μάλλον είναι απαραίτητα ως την οριστική κατάλυση της εναπομένουσας αυτοδιοίκησης.

Αγγ. Ζαχαριάδης

Δεν υπάρχουν σχόλια: