Ηταν κάποτε ένα πεύκο στη μικρή μας πλατεία. Καμάρωνε αγέρωχο και φουντωτό δίπλα στις τεράστιες κουκουναριές. Στον ίσκιο του καθόμαστε και πίναμε τον καφέ μας, ακούγοντας ιστορίες μεγαλύτερων από τα παλιά. Μια μέρα φυσούσε κι έβρεχε με μανία.Και ένας κεραυνός χτύπησε το αγαπημένο μας πεύκο. Το αγέρωχο δέντρο έγειρε επικίνδυνα, κόντευε να σωριαστεί άψυχο στην πλατεία. Για καλή του τύχη κάποιοι που το αγαπούσαν έσπευσαν να το στηρίξουν.Στην αρχή με ένα ξύλινο στήριγμα, αργότερα με τσιμεντένιο , να είναι πιο ασφαλές. Το πεύκο μας στάθηκε ξανά στα πόδια του, έστω και πληγωμένο,γερτό πια από το σκληρό χτύπημα του κεραυνού.
Πέρασαν τα χρόνια και το πεύκο της ιστορίας μας στεκόταν γερτό στην πλατεία μας δίνοντας τον ίσκιο του και τη δροσιά του στους θαμώνες της. Για κακή του τύχη όμως κάποιοι άρχισαν να ζητούν να κοπεί, ότι δήθεν αποτελούσε παραφωνία στην κατά τα άλλα πανάσχημη πλατεία μας. Φύτεψαν μάλιστα δίπλα του δυό κουκουναριές και αύξησαν την πίεσή τους να κοπεί, ότι δήθεν το πεύκο τις εμπόδιζε να αναπτυχθούν και άλλα τέτοια. Οσοι αγαπούσαν το πληγωμένο πεύκο μας, αντιστάθηκαν. Και κατάφεραν να το σώσουν. Ωσπου μιά μέρα...
...Οι κουκουναριές που είχαν φυτευθεί δίπλα στο πεύκο άρχισαν να μαραίνονται. Τις είχε χτυπήσει κάποια άγνωστη αρρώστια; Δεν προσαρμόστηκαν στο περιβάλλον της πλατείας; Κανείς δεν ξέρει.
Δίπλα τους το πεύκο μας στέκει γερτό,αλλά καταπράσινο και φουντωτό. Δείχνει να τις συμπονάει. Αν μπορούσε κάτι θα έκανε κι αυτό για να τις σώσει.
Γιατί, τα δέντρα πεθαίνουν όρθια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου