Στην κεντρική πλατεία υπάρχει μια κουκουναριά που έτυχε να γνωρίζω την ιστορία της. Στηρίζεται σε μια τσιμεντένια κολώνα και μοιάζει σαν τραυματίας πολέμου γερμένος πάνω στις πατερίτσες του.
Το δένδρο αυτό, τελευταία κάποιοι θέλησαν, εκφράζοντας την κυρίαρχη αισθητική, να το κόψουν, με επιχείρημα ότι είναι επικίνδυνη η κλίση του κορμού του. Όμως, αυτό έχει αντέξει παρά τις αντιξοότητες και δίνει τη δροσιά του και τη χάρη του, στου χρόνου το διάβα για πολλές γενιές.
Όπως έχω μάθει από παλιότερους ανθρώπους, στο σημείο αυτό, που σήμερα βρίσκεται το γερμένο δένδρο, στάθηκε το Σεπτέμβριο του 1944 ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης. Διερχόμενος τη μικρή κωμόπολη μαζί με τον υπουργό τότε, της εξόριστης Κυβέρνησης του Καϊρου, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, σταμάτησαν εδώ, όπου τους περίμενε ένα πλήθος ανθρώπων για να τους δει και να τους χαιρετήσει.
Μικρά παιδιά ήσαν τότε, αυτοί που μου αφηγήθηκαν το γεγονός. Παιδιά ξυπόλυτα και πεινασμένα. Από το πρωί εκείνης της μέρας, τέλος του Σεπτέμβρη, οι υπεύθυνοι του ΕΑΜ έβαλαν τα παιδιά αυτά να καθαρίσουν το δρόμο από τις καβαλίνες και τα αγκάθια. Μπουχός και κάψα του καλοκαιριού, που πήγαινε να τελειώσει, σκέπαζε την ατμόσφαιρα και το δρόμο, εκεί που σε λίγο θα πέρναγε ο ηρωικός καπετάνιος του ΕΛΑΣ.
Ήταν την εποχή που οι Γερμανοί ηττημένοι εγκατέλειπαν την περιοχή, λίγο πριν απελευθερωθεί η πρωτεύουσα της Πελοποννήσου.
΄Ερχεται ο ΄Αρης! φώναζαν τα παιδιά στους δρόμους και στις γειτονιές της κωμόπολης και στη φαντασία τους φούντωνε τεράστια η μορφή του, με τα άγρια γένια του και τα φυσεκλίκια που έζωναν τα στήθια του.
Σαν παραμύθι φάνταζε ότι θα έβλεπαν για πρώτη φορά στα μάτια τους το παλικάρι που τους γέμιζε περηφάνεια για τα κατορθώματα του στρατού που ηγείτο, όπως οι παλιότεροι ήρωες του έθνους. Ο νέος Καραϊσκάκης που με τόλμη στάθηκε απέναντι στη Γερμανική αυτοκρατορία.
Στάθηκε το σκονισμένο τζιπ στην πλατεία, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το δέντρο που γέρνει και ο Κανελλόπουλος κατέβηκε να χαιρετήσει κάποιους πολιτικούς φίλους του.
Ο Άρης έμεινε στο τζιπ και τον είχαν περικυκλώσει πολλοί άνθρωποι που τον θαύμαζαν και τον αγαπούσαν και προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να εκφράσουν τα αισθήματά τους.
Απαντούσε στις ερωτήσεις που του απεύθυναν, πότε σοβαρός, πότε γελαστός, μεταφέροντας γύρω του κάτι από τη φλόγα της ύπαρξής του. Το βλέμμα του, αποφασιστικό, έκρυβε βαθιά μέσα του μια γλυκιά μελαγχολία, ίδια με του Σεπτέμβρη που τέλειωνε, καθώς αγκάλιαζε με στοργή τον κόσμο γύρω του.
Έλεγες πως μια μυστηριακή σχέση αναπτύσσονταν σε ελάχιστο χρόνο, ανάμεσα σε ένα κόσμο λαϊκό και βασανισμένο και σε ένα ηγέτη που ξεπήδησε από τα σπλάχνα του κόσμου αυτού, εκφράζοντας ότι φωτεινό και πρωτοπόρο έχει υπάρξει στη συνείδησή του.
Μια γριούλα μαυροφορεμένη, που ο γιός της είχε σταλεί εξορία από το καθεστώς του Μεταξά και στην κατοχή τα παιδιά της υπέφεραν από τα κυνηγητά των Γερμανών και των ντόπιων συνεργατών τους, του απεύθυνε το λόγο: «Καπετάνιε πρέπει να πληρώσουν οι δοσίλογοι»!
Ο Βελουχιώτης την κοίταξε βαθιά στα μάτια, σαν να έβλεπε τη δική του μάνα και της είπε: «Σου υπόσχομαι γιαγιά πως θα τους κρεμάσουμε σ’ αυτό το δέντρο τους προδότες».
Όσοι μπόρεσαν να τον δουν, να του μιλήσουν, να τον ακουμπήσουν, έμειναν με μια βαθιά αίσθηση χαραγμένη μέσα τους. Ένας ηγέτης, ένας φυσικός αρχηγός, που χρόνια περίμεναν, ένας δικός τους άνθρωπος ήταν επιτέλους κοντά τους, έφερνε το μήνυμα της νίκης και της λευτεριάς.
Εκεί στην πλατεία όταν βρεθώ, μπροστά στο δένδρο το γερτό, πάντα θυμάμαι αυτή την ιστορία με τον Άρη.
Είναι φορές, κάποια βράδια περνώντας από το σημείο αυτό που η φαντασία μου ξεφεύγει. Νομίζω ότι τον βλέπω καθισμένο στο παγκάκι της πλατείας. Είναι δίπλα του ο δικός μας καπετάνιος, ο Ξάνθος και ο καπετάν Ανέστης από το Πελόπιο. Κάθονται και συνομιλούν σιωπηλά, λες σα να συνωμοτούν, να οργανώνουν κρυφά μια νέα επανάσταση.
Άλλοτε πάλι, νομίζω πως το δένδρο γέρνει από το βάρος ενός νεκρού σώματος και κάποιος πάνω του σκύβει με σεβασμό και προσκυνάει, όπως κάποτε έσκυψε ο Ιμπραήμ και φίλησε νεκρό τον Παπαφλέσσα.
Αγ. Ζαχαριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου