18/1/10

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΛΟΥΡΜΠΑ

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΛΑΙΝΑ ΣΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΛΕΧΑΙΝΩΝ ΤΗΝ
5/1/2010




Κ. Πρόεδρε,
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας και να διαμαρτυρηθούμε για πράγματα που έχουν σχέση με το βιβλίο του Κώστα Λούρμπα «Ο Δήμος Μυρτουντίων και τα Λεχαινά» με εκδότη των Δήμο Λεχαινών. Πράγματα που συνέβησαν πριν την παρουσίασή του, είτε για το ίδιο το βιβλίο, είτε ακολούθησαν την παρουσίασή του. Κατ’ αρχήν είχαμε τοποθετηθεί θετικά με την έκδοση ενός βιβλίου από το Δήμο με θέμα την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και ακόμη πιο θετικά είχαμε σχολιάσει το γεγονός ότι ένας άνθρωπος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, διακεκριμένος μάλιστα, πρώην Δήμαρχος, πρώην πρόεδρος της ΤΕΔΚ, θα αναλάμβανε τη φροντίδα του και τη συγγραφή του. Με μία προϋπόθεση: μη όντας ο δήμος εκδοτικός οργανισμός, όφειλε να συστήσει μια διαπαραταξιακή επιτροπή, εμπλουτισμένη με επιστήμονες, λόγιους και άλλους ντόπιους πολίτες, γνώστες των τοπικών πραγμάτων που θα έλεγχαν τα χειρόγραφα πριν την έκδοσή τους. Αυτό δεν έγινε, και όχι μόνον δεν έγινε, το περιεχόμενο του βιβλίου παρέμεινε μυστικό, επιμελώς διαφυλαγμένο μέχρι την τελετή παρουσίασής του. Εμείς βέβαια κάτι υποψιαστήκαμε ότι δεν πάει καλά μ΄ αυτή την μυστικότητα και γι΄ αυτό δεν ήλθαμε στην εκδήλωση και δικαιωθήκαμε, γιατί το ίδιο βράδυ άρχισαν τα πρώτα αρνητικά σχόλια. Πράγματι αυτό που έγινε εκείνο το Σαββατόβραδο, να παρουσιαστεί το βιβλίο χωρίς κανείς να ξέρει τι γράφει, ούτε από τους ακροατές ούτε από τους παρουσιαστές του δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Είναι παγκόσμια πρώτη!. Και επειδή η πολιτική της στρουθοκαμήλου δεν διαρκεί πολύ, την επόμενη μέρα έσκασε η βόμβα με τις διάφορες παρενέργειες. Αλλά πριν πάμε σε αυτά που ακολούθησαν ας σταθούμε στο βιβλίο αυτό καθαυτό. Τις τελευταίες μέρες μελετήσαμε όσο μπορούσαμε το βιβλίο, και συντάξαμε δεκασέλιδο υπόμνημα λαθών, ανακριβειών, , ψυχώσεων, σκοπιμοτήτων και παραποιήσεων, το οποίο και υποβάλλαμε στο προεδρείο και την κοινωνία και καταλήξαμε στα εξής:

1. ένα βιβλίο όταν εκδίδεται δεν ψάχνεις να βρεις τα λάθη του και να τα διορθώσεις, όπως έσπευσε η δημοτική αρχή αμέσως μετά, ούτε τα κενά του και να τα συμπληρώσεις ούτε τις ιδιόμορφες διατυπώσεις και να τις επανασυντάξεις, ή το δέχεσαι ή δεν το δέχεσαι , και το βιβλίο αυτό είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Είναι σαν το χαλασμένο αυγό, ή το τρως και παθαίνεις τροφική δηλητηρίαση ή το κάνεις στην άκρη. Γιατί έχει σωρεία λαθών και ανακριβειών. Όσο το διαβάζεις τόσο ανακαλύπτεις και άλλες. Θεωρούμε ότι δεν είναι πόνημα έρευνας αρχειακού περιεχομένου, όπως αναμενόταν αλλά μια συρραφή και αντιγραφή άλλων βιβλίων χωρίς ειρμό και δομή. Από τις 280 περίπου σελίδες του οι 274 είναι αντιγραφές. Κι όταν ασχολείται με το αρχείο τα κάνει μούσκεμα: λάθος ημερομηνίες, λάθος ονόματα, ανύπαρκτοι θάνατοι, μπερδεμένοι απόγονοι και πολλά άλλα. Μ’ άλλα λόγια είναι ένα κακογραμμένο βιβλίο, ένα βιβλίο κακής ποιότητας. Έχουμε παραδείγματα από βιβλία του δήμου υψηλής ποιότητας, που όλοι αγκαλιάσαμε στο παρελθόν και αγαπήσαμε, είναι ανάγκη τώρα να δεχτούμε ένα βιβλίο βιασύνης, προχειρότητας και σκοπιμότητας; Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ είναι βασικό στοιχείο πολιτισμού, η οποία λείπει από τη δημοτική αρχή, και η έλλειψη ποιότητας δεν ταιριάζει σ’ ένα δήμο που θέλει να πιστεύει ότι διακρίθηκε για την πολιτιστική του παρουσία διαχρονικά.
2. το βιβλίο κάνει πολιτική, πολιτική μονόπλευρη και μεροληπτική. Στα 70 τελευταία χρόνια της αυτοδιοικητικής ζωής του τόπου αναδεικνύονται δυο αυτοδιοικητικοί παράγοντες οι οποίοι δεν εξελέγησαν άμεσα από την κοινωνία, αλλά διορίστηκαν από δικτατορικές κυβερνήσεις, δηλαδή ταύτισαν τον εαυτό τους με την έλλειψη δημοκρατίας στην πατρίδα μας. Και η ανάδειξη και προβολή αυτής είναι προφανής και από την έκταση των αφιερωμάτων σε αυτούς και από τους χαρακτηρισμούς. Αντίθετα, όλοι οι άλλοι, οι δημοκρατικά εκλεγμένοι, υποβαθμίζονται προκλητικά. Και η πρόκληση συνεχίζεται και σε πρόσωπα και πράγματα που δεν έχουν σχέση με το θεσμό. Δωρητές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, σύλλογοι, υποβαθμίζονται ή εξαιρούνται τελείως. Υποβαθμίζονται είτε γιατί δεν ταυτίζονται ιδεολογικά με τους συντελεστές του βιβλίου, είτε γιατί η συμπεριφορά τους δεν υπακούει στα πολιτιστικά και κοινωνικά πρότυπα ενός ιδιότυπου και ακραίου νεοσυντηρητισμού. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Και εμείς ρωτάμε: αυτή είναι η αυτοδιοικητική ιστορία των Λεχαινών; Χρωστάει τίποτα ο Δήμος Λεχαινών στην άκρα Δεξιά; Σε μια κοινωνία που η συντριπτική πλειοψηφία είναι δημοκρατική, η απογοήτευση και ο θυμός συνεχώς διογκώνονται με το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου. Κ Πρόεδρε η τοπική αυτοδιοίκηση ενώνει την κοινωνία δεν την διχάζει, μην το ξεχνάτε αυτό. Η σημερινή συνεδρίαση είναι κρίσιμη, με ιδιαίτερο πολιτικό βάρος και τεράστια ευθύνη, κρίνεται η πολιτική και κοινωνική υπόληψη όλων μας και ειδικά η δική σας σαν θεσμικού οργάνου.
3. το βιβλίο προσπαθεί να γράψει ιστορία. Αλλά αυτή η ιστορία του εμφυλίου το 1948 στα Λεχαινά δεν μπορεί να γραφεί ακόμα από κανένα για τον εξής απλούστατο λόγο: όλοι εμείς είμαστε τα παιδιά εκείνων που ενεπλάκησαν είτε με τη μία πλευρά είτε με την άλλη, ή προσπάθησαν να παραμείνουν αμέτοχοι, και άρα ο καθένας μας έχει την δική του εκδοχή. Γιατί τα ανακατεύουμε λοιπόν αυτά, πείτε μου. Υπάρχει κάποιος λόγος; Ή μήπως πρέπει να αποκατασταθεί κάποιος, και ποιος είναι αυτός και γιατί; Αλλά αφού θέλεις να γράψεις ιστορία κύριε, κάντο σωστά και σοβαρά. Δώσε μας τις πηγές σου κ συγγραφέα, διασταύρωσε τα στοιχεία σου κ δόκιμε ιστορικέ. Πώς συνάγεις αυθαίρετα συμπεράσματα αφήνοντας σοβαρά υπονοούμενα εναντίων οικογενειών δημιουργώντας νέες βεντέτες σε μια κλειστή κοινωνία. Η λογική των υπονοούμενων και των σκοτεινών σημείων είναι επικίνδυνη και δεν αρμόζει σε καμία ιστορία. Και βεβαίως η λεγόμενη αυτή ιστορία πρέπει να γραφεί πάλι μονόπλευρα, πρέπει να συκοφαντηθεί η άλλη πλευρά. Έχει επισημανθεί ήδη από πολλούς ότι δεν υπήρχε στρατός του ΕΛΑΣ το 1948, είχε διαλυθεί από το 1945 με τη συνθήκη της Βάρκιζας, ποιοι ήταν λοιπόν οι αιμοσταγείς ΕΛΑΣίτες δολοφόνοι που μπήκαν στην πόλη μας το ’48; Αυτό και μόνο είναι επαρκής λόγος για να αποσυρθεί το βιβλίο. Ο ΕΛΑΣ είναι επίσημα αναγνωρισμένο κομμάτι της Εθνικής μας αντίστασης, και οι αντιστασιακές οργανώσεις θα μπορούσαν να μηνήσουν και τον εκδότη (Δήμο Λεχαινών) και τον συγγραφέα για αυτή την ανιστόρητη αρλούμπα.

Κ πρόεδρε, το βιβλίο αυτό δεν θα ενοχλούσε κανένα, αν έφερε την υπογραφή του συγγραφέα του και ήταν εκδότης ο ίδιος ή κάποιος άλλος. Μας ενοχλεί γιατί είναι επίσημη άποψη του Δήμου Λεχαινών, μάλιστα ένας εκ των παρουσιαστών αφελώς ανέφερε ότι πρέπει να δοθεί και στα σχολεία, το φαντάζεστε αυτό, αλίμονό μας. Κ πρόεδρε, η κοινωνία θέλει συναίνεση, φτάνει πια το δηλητήριο, φτάνει πια το ότι όποιος έχει άλλη άποψη από τη δημοτική αρχή να θεωρείται εχθρός του Δήμου και να διαβάλλεται σε προσωπικό επίπεδο. Και για να υπάρξει συναίνεση αυτή την ώρα, πρέπει να αποσυρθεί το βιβλίο. Αν πρέπει να γραφεί άλλο βιβλίο με το ίδιο θέμα αλλά με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται, εμείς συμφωνούμε. Διαφορετικά, πλειοψηφία είσαστε, πάρτε τις αποφάσεις σας, θα αναλάβετε όμως και τις πολιτικές σας ευθύνες. Και για την οργή του κόσμου που εισπράττετε και θα εισπράξετε στη συνέχεια και τον οποίο κόσμο διχάσατε δεν θα σας φταίει κανένας Τάκης Λαϊνάς και κανένας πολίτης.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

O Eμφύλιος στην Πελοπόννησο

Μάχη Λεχαινών-Ανδραβίδας-Καβασίλων

8 Ιούνη 1948

Μέρος 1ο


Πολλά έχουν κατά καιρούς γραφτεί για τους λόγους που ο ΔΣΠ αποφάσισε το καλοκαίρι του 1948 μια σειρά επιθέσεις στη παραλιακή ζώνη της Πελοποννήσου.
Τελευταία διάβασα σε έκδοση του Δήμου Λεχαινών, με τίτλο « Ο Δήμος Μυρτουντίων και τα Λεχαινά» ότι την επίθεση του Δ.Σ.Π προκάλεσαν "κάποιοι" για να ξεκαθαρίσουν τιςπροσωπικές τους διαφορές με κάποιους άλλους. Συγκεκριμένα γράφει ο συγγραφέας του βιβλίου στη σελίδα 159: «Αλλά και κάποιοι άλλοι τότε, με αμφιλεγόμενους ρόλους, προκάλεσαν την επίθεση των ανταρτών στα Λεχαινά και έβγαλαν από τη μέση το πρόσωπο που ήθελαν(σ.σ. τον πρόεδρο Σαράντη Σαραντόπουλο), χρέωσαν το γεγονός στους αντάρτες και αφού έγειραν προς τους νικητές επένδυσαν για αργότερα , με τον ύποπτο ρόλο τους…»
Χωρίς να καταφύγω σε εύκολους χαρακτηρισμούς για την αλήθεια η όχι των γραφομένων από τον συγγραφέα, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ερωτήματα που στο βιβλίο μένουν αναπάντητα.
Πρώτο ερώτημα: Τι ώθησε το Δ.Σ.Π να πραγματοποιήσει μια επίθεση τόσο μακριά από τα βάσεις του, που ήταν τα ορεινά συγκροτήματα του Μωρηά;
Την απάντηση μας τη δίνει ο επιτελάρχης του Δ.Σ.Π αντισυνταγματάρχης Κώστας Κανελλόπουλος στο διάλογο που είχε με τον ταγματάρχη Αρίστο Καμαρινό : « Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στην περιοχή μας, μου είπε ο Κανελλόπουλος, ή θα πρέπει να αναστείλουμε προσωρινά την επιθετική μας τακτική (εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις που το Γενικό Αρχηγείο(ΓΑ) θα μας διατάξει να επιτεθούμε σε ορισμένες εχθρικές βάσεις για λόγους αντιπερισπασμού), ‘να σταυρώσουμε δηλαδή τα χέρια’ και να περιμένουμε ώσπου να μας εφοδιάσει το Γ.Α με πυρομαχικά, ή « να βαρέσουμε γροθιά στο μαχαίρι», χτυπώντας μεγάλες βάσεις του εχθρού, έστω και αν έχουμε μικρές πιθανότητες επιτυχίας, ή, τέλος, να διεισδύσουμε σε παραλιακές περιοχές της Πελοποννήσου, για να χτυπήσουμε μικρά τμήματα του κυβερνητικού στρατού, της χωροφυλακής και των ΜΑΥδων, οπότε όμως θα έχουμε ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, αφού θα είναι δύσκολο να επιτευχθεί αιφνιδιασμός του εχθρού και ο «ωφέλιμος χρόνος επίθεσης» θα είναι, αναγκαστικά, ελάχιστος, λόγω των μεγάλων αποστάσεων που θα πρέπει να διανύσουν τα τμήματα μας κατά την υποχώρηση τους προς τις ελεύθερες περιοχές».
Η επίθεση λοιπόν σε Ανδραβίδα, Λεχαινά και Καβάσιλα έγινε για τους λόγους που περιγράφει ο πλέον αρμόδιος από πλευράς ανταρτών, επιτελάρχης του Αρχηγείου Πελοποννήσου Κ. Κανελλόπουλος, την εξεύρεση δηλαδή πολεμικού υλικού.
Για το ίδιο θέμα ο Αρίστος Καμαρινός σημειώνει: «Λίγες μέρες μετά την συζήτηση μου αυτή με τον Κανελλόπουλο, με διαταγή του Αρχηγείου Πελοποννήσου, πραγματοποιήσαμε μια επιθετική ενέργεια στα Λεχαινά, Ανδραβίδα και Καβάσιλα, γειτονικές κωμοπόλεις στην παραλιακή περιοχή της Δυτικής Ηλείας. Ήταν μια επιχείρηση κυριολεκτικά παράτολμη. Είχαμε στη διάθεση μας ωφέλιμο χρόνο επίθεσης μόνο 4 ώρες και η υποχώρηση μας, ακόμα και σε πλήρη επιτυχία μας, θα ήταν πολύ δύσκολη, λόγω της μεγάλης μας κόπωσης από τις πολύωρες πορείες που θα έπρεπε να κάνουμε για να φτάσουμε από την περιοχή Ερυμάνθου στη πεδινή Ηλεία, όπου βρίσκονταν αυτές οι βάσεις, σε συνθήκες δηλαδή τόσο δυσμενείς που, αν ο αντίπαλος είχε υψηλό ηθικό και μαχητικότητα μπορούσε να μας φέρει σε πολύ δύσκολη θέση με τις δυνάμεις που θα κινητοποιούσε, οδικώς και σιδηροδρομικώς, από Πάτρα, Χαλανδρίτσα, Πύργο, Αμαλιάδα, κ.τ.λ».
Τις ίδιες εκτιμήσεις με τους Κανελλόπουλο και Καμαρινό, για την τακτική που ακολουθούσε ο Δ.Σ.Π το 1948, κάνει από την πλευρά του ο στρατηγός του Κυβερνητικού Στρατού Δημήτριος Ζαφειρόπουλος αναφερόμενος στη κατάσταση που επικρατούσε στη Πελοπόννησο: « Αι επιτυχίαι αύται (σ.σ των ανταρτών) ωφείλοντο εις την καλήν τακτικήν, την οποίαν εφήρμοσε το Αρχηγείον Πελοποννήσου (σ.σ του Δ.Σ.Π) και η οποία εστηρίζετο εις την κίνησιν, την επίθεσιν, την συνεχήν προσβολήν και εις την κατανόησιν υπο στελεχών και μαχητών ότι αι δυσκολίαι του εφοδιασμού εις οπλισμόν, πυρομαχικά και τρόφιμα θα επιλυθούν δια του αγώνος”.

Λευτέρης Μωραίτης